The American Epic Vol. 3
New York City / East Coast
The Birthplace of Electric Recording in N.Y.C.
& The Midwest: Chicago – St. Louis – Richmond – Grafton
American Epic is een reis door ruimte en tijd. Sommige reizen zijn de onze; en sommige reizen van de record-scouts en opnameteams die deze muziek eerst op wax, metaal en schellak platen hebben bewaard; maar het belangrijkste zijn de reizen van de zangers en musici zelf: hun persoonlijke artistieke verkenningen, hun reizen van geïsoleerde valleien en stoffige straathoeken naar formele studio’s in New York City en Chicago of geïmproviseerde veldeenheden in de grote steden, en tot slot de reis van de muziek genomen tijdens die afwijkende en ontmoedigende minuten voor een onbekende microfoon in onze oren, bijna een eeuw later.
“D-Records Shuffle” wordt elke zaterdagavond uitgezonden via BR6, van 22:00 tot 23:00 uur. Tevens is deze, na de uitzending, hieronder terug te luisteren.
Two Poor Boys
zijn Joe Evans en
Arthur McClain
“John Henry Blues” (2:49)
—–(Traditional)
Opgenomen 20 mei, 1931
in New York City, New York
Label: Perfect Records
Duizenden negers geloofde toen in John Henry (een legende) en dachten eerbiedig aan hem. Voor hen was hij een held, een legen- darisch figuur, een martelaar die stierf terwijl hij de waardigheid van gewone arbeid verdedigde en de superioriteit van de beschaving van de blanke man – de machine bestreed.
Lead Belly (1888-1949)
“Mr. Tom Hughes’ Town (3:08)
——-(Huddie Ledbetter)
Opgenomen 5 februari, 1935
in New York City, New York
Label: Arc Paramount
Huddie William Ledbetter werd onder de naam Leadbelly bekend als zanger en gitarist. Hij was de eerste zwarte zanger die door de blanke intellectuelen werd omarmd. Zijn repertoire was met name gericht op folk en blues. Tot zijn bekendste nummers behoren “The House of the Rising Sun“, “The Midnight Special”, “Goodnight Irene”, “Cotton Fields”, “Black Girl” en “Rock Island Line”. In 1949 begon Lead Belly aan zijn eerste Europese tournee, maar hij werd ziek voordat hij deze kon afmaken. Later dat jaar overleed hij op 61-jarige leeftijd aan de gevolgen van ALS in New York. Hij werd begraven in Caddo Parish in de staat Louisiana.
Mississippi John Hurt (1892-1966)
“Louis Collins” (3:02)
—-(John Hurt)
Opgenomen 21 december, 1928
in New York City, New York
Label: Okeh Records
Mississippi John Hurt, Amerikaanse country – blueszanger en gitarist die voor het eerst opnam in de late jaren 1920, maar wiens zijn grootste bekendheid en invloed kwam toen hij begin jaren zestig werd herontdekt op het hoogtepunt van de heropleving van de Amerikaanse volksmuziek . Toen hij opgroeide in het kleine stadje Avalon, Mississippi, leerde Hurt zichzelf gitaar spelen , en nadat hij op 10-jarige leeftijd de school verliet, trad hij op bij lokale bijeen komsten. Vertegenwoordigers van Columbia Records ontdekte Hurt en haalde hem over om naar Memphis Tennessee en later naar New York City te reizen om opnames te maken. De records die het resultaat waren van die sessies veroorzaakten weinig opschudding en Hurt keerde al snel terug naar zijn geboorteplaats Avalon, waar hij werkte als boer en arbeider en een gezin met 14 kinderen grootbracht. Al die tijd bleef hij optreden en perfectioneerde hij de kenmerkende drievingerige gitaarpluk en ontspannen zangstijl die muzikaal archivaris Tom Hoskins ertoe bracht hem in 1963 te gaan zoeken. Herontdekt, werd John Hurt de komende drie jaar een favoriet in het folkloristische circuit van de universiteiten , met een succesvol optreden op het Newport Folk Festival op Rhode Island in 1965, en het opnemen van verschillende albums voordat hij stierf in 1966.
‘Reverend’ Gary Davies (1896-1972)
“I Am the Light of the World (3:04)
————(Gary Davis)
Opgenomen 25 juli, 1935
in New York City, New York
Label: ARC-Paramount
Dominee Gary Davis , ook genoemd Blind Gary Davis was een
blues- – gospelzanger die ook bedreven was in het bespelen van de banjo , gitaar en mondharmonica . Geboren in Laurens, South Carolina en blind sinds zijn kinderjaren, trad Davis voor het eerst professioneel op in de Piemontese bluesscene van Durham, North Carolina in de jaren 1930, voordat hij zich bekeerde tot het christendom en predikant werd. Nadat hij in de jaren veertig naar New York was verhuisd, beleefde Davis een wedergeboorte in zijn carrière als onderdeel van de heropleving van de Amerikaanse volksmuziek .die een hoogtepunt bereikte in de jaren zestig.
Charlie Poole (1892-1931)
& The North Carolina Ramblers
“If the River Was Whiskey” (3:11)
(Charlie Poole – Norman Woodlieff)
Opgenomen 23 januari, 1930
in New York City, New York
Label: Columbia Records
De dokter had verteld dat hij zoveel sterke drank had gedronken dat zijn hart zwart was geworden, op één klein plekje na dat nog steeds rood is. Als je doorgaat met te veel drinken wordt dat ook zwart en ga je dood, Hij wilde daarna nog meer van dat zelfgebrouwen goedje. En hij zong “Als de rivier whiskey was en ik een eend dan dook ik naar de bodem, en kwam nooit meer boven komen. (Tekst: Charlie Poole)
Ernest Stoneman (1893-1968)
————————& The Dixie Mountaineers
“The Wreck of the ’97” (2:50)
——-(Traditional)
Opgenomen 12 januari, 1927
in New York City, New York
Label: Okeh Records
The Wreck of the Old 97 was een Amerikaanse spoorwegramp waarbij de Southern Railway- posttrein , officieel bekend als de Fast Mail (treinnummer 97), betrokken was, terwijl deze op 27 september 1903 onderweg was van Monroe, Virginia naar Spencer, North Carolina . De trein reisde met een buitensporige snelheid in een poging om het schema te handhaven, en ontspoorde bij de Stillhouse Trestle nabij Danville, Virginia , waar hij van de zijkant van de brug raasde, waarbij 11 bemanningsleden omkwamen en zeven anderen gewond raakten. Het wrak inspireerde een beroemde spoorwegballad die de focus was van een ingewikkeld auteursrecht rechtszaak, maar werd baanbrekend in het genre van de countrymuziek .
Buell Kazee (1900-1976)
“Faded Coat of Blue (3:12)
—(J.H. McNaughton)
Opgenomen 18 januari, 1928
in New York City, New York
Label: Brunswick Records
Buell Kazee werd geboren aan de voet van Burton Fork, een berg in Magoffin County in de staat Kentucky. Op vijfjarige leeftijd kreeg hij in de kerk aandacht voor zijn virtuooze banjospel. Nadat hij de middelbare school had doorlopen, studeerde hij Engels, Grieks en Latijn aan de Georgetown College in 1921. In 1927 ontving Buell Kazee een verzoek van platenmaatschappij Brunswick Records, met de vraag of hij zou overwegen om een aantal plaatopnames te doen, in hun studio in New York City. Hij reisde naar New York, en nam daar zijn eerste plaatje op “Roll on John”. In de komende twee jaar nam hij, ondersteund door een assortiment New Yorkse muzikanten, 51 nummers op, waaronder hits als ‘Gray Lady’ ‘The Sporting Bachelors’ en ‘The Little Orphan Child’. Zijn grootste succes was het nummer ‘Faded Coat of Blue’ van een zekere John Henry McNaughton.
Lane Hardin (1896-1975)
“Hard Time Blues (3:21)
—–(Lane Hardin)
Opgenomen 28 juli, 1935
in Chicago, Illinois
Label: Bluebird Records
Lane Hardin was een van de minst bekende muzikanten in stad St.Louis, omdat hij sinds hij daar is komen wonen zich niet veel liet zien op straat. Hij had een baan bij Lewis Metal Company en was niet afhankelijk van de muziek, totdat hij zanger/gitarist Peetie Wheatstraw’s vriend Neckbones tegenkwam, die daar ook werkte. Ze raakte aan de praat en leerde elkaar spelen op de gitaar. Ze gingen optreden vooral voor eigen vermaak in allerlei kroegen maar meestal op straat. Enn in 1935 was daar opeens die man die Lane Hardin uitnodigde voor wat een plaatopname bij het platenlabel Bluebird, en zo kwam toch dat kortstondige succes. Het bleef bij een plaatje.
Charley Patton (1885-1934)
“Down the Dirt Road Blues”(2:57)
———(Charley Patton)
Opgenomen 14 juni, 1929
in Richmond, Indiana
Label: Paramont Records
Charley Patton was een Amerikaanse deltablues-muzikant. Hij was niet de eerste blueszanger, maar wel de eerste die algemeen bekend werd, vooral in het zuiden van Amerika. Patton was zowel van zwarte, blanke als indiaanse afkomst. Zijn bekendste nummer is Pony Blues.
Bob Dylan schreef ‘High Water Everywhere (for Charley Patton) dat in 2001 verscheen op het album ‘Love and Theft van Dylan.
Banjo Joe & Blind Jake
(Gus Cannon – 1883-1979)
“Poor Boy, Long Ways
———-from Home” (3:12)
——(Gus Cannon)
Opgenomen 10 november, 1927
in Chicago, Illinois
Label: Paramount Records
Gus Cannon was een Amerikaanse bluesmuzikant die in de jaren twintig en dertig hielp om jugbands populair te maken, trad ook op als Banjo Joe, samen met een zekere Blind Jake (1896-1934) die hem begeleidde op de gitaar.
‘Blind’ Lemon Jefferson
———–(1894-1929)
“See That My Grave
—–is Kept Clean” (2:55)
——-(Lemon Jefferson)
Opgenomen Oktober, 1927
in Chicago, Illinois
Label: Paramount Records
Het eerste album van Bob Dylan uit het jaar 1962, eindigt met een in oktober 1927 opgenomen blues van ‘Blind’ Lemon Jefferson, pioneer van de Texasblues, dat nummer was See That My Grave is Kept Clean.
De opname van Bob Dylan is heel anders dan die van Jefferson: de eerste is duister, de tweede zit vol leven. Beide artiesten hebben wel dezelfde verzoek: ‘dat iemand hun graf schoonhoudt’
Bob Dylan (1941)
“See That My Grave
—–is Kept Clean” (2:39)
—–(Lemon Jefferson)
Opgenomen 20 november 1961
in New York City, New York
Label: Columbia Records
Bob Dylan geeft een ongelofelijke interpretatie van deze memorabele bluessong. Zijn stem klonk indringend en gekweld. Van alle covers op dit debuutalbum uitgebracht in 1962 klinkt deze in elk geval het authentiekst. Dylan zou later zeggen: ‘Het is zo deprimerend dat veel jonge zangers van tegenwoordig in de blues proberen te komen, waarbij ze vergeten dat de zangers van vroeger de blues gebruikten om uit hun problemen te komen’.
The Golden Melody Boys
“Gonna Have ‘Lasses in
————the Morning” (2:44)
—(Phil Featherstone &
—————-Demsey Jones)
Opgenomen Januari, 1928
in Chicago, Illinois
Label: Paramount Records
Een hillbilly act is wat ze deden. The Golden Melody Boys. De oudste man Demsey Jones riep iedereen die wilde op het podium, en ze stonden daar een tijdje als stomme zakken, niet weten wat te doen. Demsey Jones en Phil Featherstone waren geweldige entertainers en muzikanten die tussen de nummers door prachtige verhalen vertelde, altijd verhalen, en nooit de zelfde, en dat is nou de ware entertainer.
‘Sleepy’ John Estes (1899-1977)
“Someday Baby Blues” 3:03
——-(John Estes)
Opgenomen 9 juli, 1935
in Chicago, Illinois
Label: Champion Records
Hammie Nixon: Harmonica
Toen kocht ik een bezemsteel, en een gitaarsnaar, en ik had nog een oude sigarenkist, en maakte daarvan mijn eerste gitaar. Mijn vader zei tegen me moeder: Die jongen gaat muziek maken, hij heeft talent. Hij ging weg om te werken op de katoenplantages, heel hard en lang, om voor mij een echte gitaar te kopen. Zo is het, en zo begon ik’.
Sam Collins (1887-1949)
“Lonesome Road Blues” (3:07)
——-(Sam Collins)
Opgenomen 8 oktober, 1931
in New York City, New York
Label: Vocalion Record
Hij begon te zingen in lokale
barrelhouses, waar hij bekend
stond om zijn huilerige stem
en zijn orginele slide-gitaar.
Art: Jean-Paul Pagnon
Willie Brown (1895-1952)
“Furture Blues” (2:58)
—(Willie Brown)
Opgenomen 28 mei, 1930
in Grafton, Wiscousin
Label: Paramount Records
Willie Brown hield niet van snel spelen. Hij hield ervan om langzaam zijn liedjes uit te voeren. Als mede muzikanten te snel gingen naar zijn zin, raakte hij uitgeput, hij stampte dan met zijn voet, meestal blootsvoets, en zei tegen de omstanders, sla die jongen in elkaar, en lig hem daar maar neer. Kan die een beetje tot rust komen, ik ga verder.